De ervaring van Pien Selbeck en Tessa Veldhuis


“Die bal lijkt wel een paas-ei!”

5 Maart, wat een prachtige dag was dat! Samen met ”collega’s” uit andere sporten (hockey, roeien, waterpolo) hebben we een bezoek mogen brengen aan het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht.

Er werd een sportieve middag georganiseerd waar kinderen, samen met hun ouders, diverse leuke spelletjes konden spelen. Wij, als professionele sportievelingen deden uiteraard met ze mee; blikgooien, sjoelen, bowlen etc. De kinderen vonden het geweldig. De één nog fanatieker dan de ander. Dat we, onder luid gejuich van de kids, allemaal geregeld werden ingemaakt vertellen we gewoon lekker aan niemand!

De rugbyballen waren ook erg populair, ze vlogen alle kanten op! “Het lijkt wel een paas-ei”, zei een meisje lachend!

Al vrij snel werd er voorzichtig naar de medailles gevraagd, ‘mag ik uw medaille misschien vasthouden, alstúblieft?” Waar de medailles precies gewonnen waren maakten ze helemaal niks uit, de kleur goud alleen al was genoeg. Toch was de Olympische medaille van hockeyer Valentin Verga wel het állermooist (en het zwaarst!). Even kort vasthouden en stoer om de nek hangen, prachtig vonden de kinderen het! Onze handtekeningen waren ook ineens heel erg populair. Moed verzamelen en aandoenlijk vragen om een handtekening in de mooiste boekjes en schriftjes. Ook heel schattig waren de kinderen die hier minder op voorbereid waren. Gebruikte enveloppen en verfrommelde servetjes werden gebruikt om alsnog onze krabbel op te kunnen verzamelen.

Alle papa’s en mama’s werden ingeschakeld om foto’s te maken. Broertjes en zusjes erbij, alle medailles stevig vasthouden en een trotse, grote glimlach kwam tevoorschijn! Na gezucht en gesteun dat pap of mam weer niet wist waar de camerafunctie op de telefoon zat, stonden we er toch elke keer weer mooi op. Vervolgens van die dankbare kraal-oogjes die je aankijken, geweldig om te zien! De handbaldames hadden op het einde nog een verassing voor iedereen, er werden sleutelhangers en broches uitgedeeld met mooie oranje klompjes eraan. Beladen met cadeautjes, foto’s, handtekeningen en een prachtige ervaring was deze sportieve middag voor iedereen zeker geslaagd. Vol nieuwe kracht en energie was het tijd om weer terug te keren haar hun afdeling.

Tot slot zijn we ook langs afdelingen gegaan waar kinderen lagen die helaas nog niet sterk genoeg waren om deel te nemen aan de sport- en spelactiviteiten. Grote zalen met meerdere kinderen tegelijk, maar ook individuele ontmoetingen. Op de grote zaal moest iedereen even loskomen, wie durfde de eerste vraag te stellen? Toen eenmaal het ijs gebroken was, werden talloze vragen op ons afgevuurd. De vraag waar we met elkaar het meest om hebben gelachen was: “Hoe is het in Sotsji gegaan?” Tsja, helaas, we hebben namens o.a. Sven Kramer in elk geval vast de groetjes doorgegeven!

Alle kinderen waren enorm onder de indruk van onze mooie oranje outfits. Raden wie welke sport deed vonden ze allemaal fantastisch. Vooral Sjoerd Hamburger was een makkie, maar wat wil je met zo’n opvallende lengte (2.09 m!), of kwam het toch doordat hij zijn roeiriem had meegenomen?

De individuele ontmoetingen maakten uiteindelijk nog de meeste indruk op ons. Kinderen die al  lange tijd alleen maar op hun kamertje kunnen liggen. Kinderen die keihard aan het vechten zijn en zo oprecht dolgelukkig zijn dat je even kort langs komt. Samen met hen op een polaroidfoto en deze dan direct aan de muur kunnen hangen, tussen gelúkkig de vele andere tekeningen en kaarten.

Eén jongetje mocht, na lang zeuren bij zijn moeder, op zijn t-shirt onze handtekeningen laten zetten. “‘Gelukkig is het met watervaste stift” zei hij trots, dan zou het er ten minste voor altijd op blijven zitten. Toevallig was hij groot rugby-fan, hij moest en zou dan ook met al z’n kracht de bal een keertje overgooien.

“Nu maar snel beter worden, dan kunnen we in mei komen kijken bij de Rugby World Series in Amsterdam”, zeiden zijn ouders. En met die deal en dus een ‘tot snel in Amsterdam’ vertrokken we.

Kleine moeite, maar wat een bijzondere dag!

 

Groetjes Pien Selbeck & Tessa Veldhuis

Nederlands Team Rugby 7′s



De ervaring van Pien Selbeck en Tessa Veldhuis